Het is bijna weer een jaar voorbij. Met nog 3 weken te vroeg, ben ik wellicht iets te vroeg met het opmaken van de balans. Zeker voor de belastingdienst ????
En daar gaat het nu uiteraard niet om. Nee, een jaar geleden stelde ik doelen. Zo wilde ik graag bedrijfsruimte, eentje waar ik kon ervaren of het me zou bevallen. Gelukkig vond ik die plek en buitenshuis werken bevalt me zeer goed.
Ik wilde ook samenwerken en taken kunnen overdragen m.a.w. medewerkers, bij voorkeur mensen die een beetje steun en kracht kunnen gebruiken. Na een eerste overleg in januari met Werkplein de Drentse Aa is er een mooie samenwerking ontstaan.
Ook wilde ik dit jaar landelijke publiciteit. Na de regionale pers, leek het mij logisch om het daarna landelijk te zoeken. Al had ik geen idee dat de landelijke pers mij zou opzoeken… mijn persoonlijk assistent weet wat ik wil. Ze weet hoe ze het moet regelen en het juiste moment moet afwachten. Mirthe ????
Een onderliggend aspect van mijn bedrijf is uiteraard rouw. Of beter gezegd ROUW. Ook zonder landelijke media aandacht weten mensen mij te vinden. Het onbegrip in de eigen omgeving en in spontane contacten, goed bedoeld maar zo pijnlijk. Vraagt om herkenning bij een lotgenoot. Ik ervaarde het zelf nog dit weekend. Toen mij de vraag gesteld werd hoe ik dat doe met Mirthe’s naam? Ik ben even van mijn stuk gebracht. Hoezo?, vraag ik. Nou, of die dan blijft. Natuurlijk! Ik probeer nog uitleg te geven ook, maar klaar blijkelijk begrijpt deze dame niet, uit wat voor intentie mijn bedrijf is ontstaan. Even voel ik mij heel eenzaam, mislukt, misplaatst. Even vraag ik mij af waarom ik dit doe… Eventjes maar, want ik heb een missie. Die duidelijk wordt door een dergelijke vraag. Graag wil ik rouw zichtbaar maken, begrip voor kweken, uitleg over geven, maar dan wel daar waar het kans krijgt om te landen. Deze missie zit in de kaarsen verweven. Ik rouw en doe dat oprecht en zichtbaar. Daarin stel ik mij kwetsbaar op. Daar is niks mis mee, wat mij betreft. En weet je? Dat is waarmee ik hoor dat het nodig is. Als ik de balans op maak van dit jaar, dan hoef ik alleen maar de hartverwarmende reacties te horen zoals op de kerstmarkt in Wezup. Mensen die ik niet ken, maar zij kennen wel mij en mijn initiatief. Ze moedigen het aan en delen hun verlies ervaringen met mij. Kippenvel elke keer weer. Onbetaalbaar. En zo nodig om rouw zichtbaar te maken. Niet alleen het verliezen van een kind is de rouw die ik hoor, ook verlies van vertrouwen, geloof en huis en haard. Het is allemaal rouw en vraagt om begrip. Dat los staat van cijfers en opgelegde resultaten, maar geïnspireerd wordt door ervaringen van succes. Zoals kaarsen maken mij ervaringen van succes biedt en vele malen heeft geboden. Pas dan kan er weer ruimte komen om het leven te vieren.